Želudac je relativno šupalj organ oblika tikve. Smešten je u gornjem levom delu trbušne duplje, između jednjaka i tankog creva. Sastoji se od sledećih slojeva: 1. sluzokože ili unutrašnje obloge, koja luči probavne enzime; 2. vezivnog tkiva između tzv. submukoznog tkiva i želudačnih mišića; 3. mišićnog omotača, koji omogućava želucu da se skuplja i širi, praveći ritmične pokrete za vreme varenja hrane i da hranu koja se razlaže potiskuje u creva ( prvo u dvanaestopalačno crevo); i 4. serozne opne ili spoljnog omotača.
Sluzokoža sadrži na milione cevastih žlezda, koje luče hidrohlornu (hlorovodoničnu) kiselinu i pepsin, kao i male količine mucina, antianemijskog materijala i neorganskih soli. Gornji, prošireni deo želuca, poznat kao fundus ili telo, luči hidrohlornu kiselinu, jaču od dve želudačne kiseline. Donji, kompaktniji deo želuca, pilorus, luči pepsin. Te kiseline razlažu proteine i njihove aminokiseline. Zajedno sa kretanjem (peristaltikom) želuca, delovanje enzima pretvara čvrstu hranu u polutečni himus, kiselu supstancu, koja podstiče širenje sfinktera (kružnog mišića) pilorusa, omogućavajući time himusu da iz želuca pređe u duodenalni deo tankog creva (dvanaestopalačno crevo).
Interesantno je kako unutrašnjost želuca izdržava uticaj kiselina i kako te kiseline ne razlože tkivo i bukvalno prevare samoga sebe? Odgovor je da je sluzokoža otpornija na takve uticaje nego ostale vrste ćelija i da ćelije sluzokože žive samo oko pet sati posle čega ih zamenjuju nove.
